Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια τα παλαιά
τότε που ακόμη αμούστακα δεκαπεντάχρονα παιδιά μαθαίναμε να γίνουμε προσκόποι
και πηγαίναμε Σάββατο σε εκείνη τη γωνιά
να μάθουμε κόμπους, κατασκευές και πώς να αξιοποιούνται οι κόποι.
Θυμάμαι τις περίφημες κατασκηνώσεις στην ερημιά της Μαντάρα
που λίγο πολύ όλοι μας τα κάναμε μαντάρα
γιατί πέφτανε τα καψόνια και οι φάρσες μας βροχή
και ας φώναζε συνεχώς ο αρχηγός μας «παιδιά ντροπή».
Θυμάμαι Πάσχα στον Άγιο Σάββα που τηρούσαμε τη τάξη
και στη περιφορά του επιταφίου φουσκώναμε σαν διάνοι φορώντας τη στολή
και κοιτούσαμε δεξιά, αριστερά μπας τυχόν και μας λοξοκοιτάξει
καμιά μικρούλα όμορφη, τσαχπίνα, λυγερή και κάνουμε το καμάκι μας αποστολή.
Λένε ότι υπάρχουν δύο ενδείξεις για το πότε ο άνθρωπος αρχίζει να γερνά
η μια είναι είναι όταν πλέον αρχίζει να ζει με τις αναμνήσεις
και η άλλη όταν αυτός πλέον καταλαβαίνει ότι «η μπογιά» του δεν περνά.
Μα φίλοι μου το σώμα μας μπορεί να γερνά και να παθαίνει καθιζήσεις
αλλά η καρδιά μας φτερουγίζει, πετά το αίμα μέσα μας βαθειά
και μας κάνει να νοιώθουμε πάντοτε σαν να είμαστε «νεογνά»,
ας κοιτάζουμε λοιπόν να ζούμε πάντοτε και όσο γίνεται περισσότερο καλά
γιατί η ζωή είναι σύντομη και δυστυχώς δεν ξαναγυρνά.
07-01-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου