Κάθε ημέρα το ίδιο σκηνικό
να πρέπει στην ουρά να στηθώ.
Στην ουρά για ένα πενηντάρι
που έπρεπε να είναι εξηντάρι.
Κάτω από το ζεστό ήλιο αναρωτιέσαι
γιατί έτσι πρέπει πάντα να τυραννιέσαι,
να πληρώνεις της κάθε κυβέρνησης τα
λάθη
εσύ το θύμα κι’ αυτοί τίποτα να έχουν
πάθει.
Άραγε ο περιορισμός ισχύει και στη
Βουλή
βγαίνει μόνο ένα εξηντάρι στα ΑΤΜ κι’
εκεί
ή οι περιορισμοί ισχύουν μόνο για το
λαό
κι’ αυτοί όπως πάντα ζουν σε κόσμο
διαφορετικό;
Η ώρα περνά και η ουρά αργά αργά
προχωρά
κι’ αγωνιάς «όταν φθάσω στο ΑΤΜ θα
υπάρχουν λεφτά»;
Να κι’ ένας παππούς που παλεύει κι’
αγωνιά,
πρώτη φορά χρησιμοποιεί κάρτα για
λεφτά.
Ζητά βοήθεια έχοντας περίλυπο ύφος
κι’ ευτυχώς που οι Έλληνες έχουν
ακόμη ήθος
σπεύδοντας αδιαμαρτύρητα να βοηθήσουν
και δε τους πειράζει που θα
καθυστερήσουν.
Η ουρά αποτελεί κι’ αφορμή για
κοινωνική ζωή
κάνοντας γνωριμίες με κυρίες που
περιμένουν εκεί.
Κουβέντα στην κουβέντα ποτέ δε ξέρεις
τι θα σου βγει.
Να και κάτι που με τα μέτρα του το
κράτος μας ευνοεί.
«Πως καταντήσαμε έτσι» από κάποιους στην
ουρά ακούς,
άλλος βρίζοντας τον Τσίπρα κι’ άλλοι πρώην
πρωθυπουργούς.
Έτσι περνά αυτή η καθημερινή
δοκιμασία
ευχόμενοι μην αρχίσουν να βγάζουν
δραχμές τα ταμεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου