Πρώτα φτιάξαμε μια πόλη από «μπλοκ» τσιμέντων
μες τον οργασμό της δεκαετίας του 70 χτισθέντων.
Η μια πολυκατοικία κολλητή με την άλλη
κι’ απόκτησε η πόλη το μαύρο της το
χάλι.
Το πολύ καυσαέριο έπνιξε την πόλη
κι’ από συνωστισμό υπέφεραν όλοι.
Πολλοί άρχισαν να κοιτούν προς το Βορά,
το να ζεις μέσα στα δάση είναι πιο
υγιεινά.
Το μυρίστηκαν αμέσως οι οικοπεδοφάγοι
οι οποίοι ως γνωστόν είναι αδηφάγοι,
βοήθησαν ως συνήθως και κάποιες
πυρκαγιές
και έτσι ξεφύτρωσαν οι οικιστικές
γειτονιές.
Πρώτα κτίζουμε και μετά ακολουθούν οι
υποδομές
με εναέριες ηλεκτρικές γραμμές μιας
και πιο φτηνές.
κι’ ήρθε ένας χιονιάς ιδιαίτερα βαρύς
ν΄ αναδείξει τις αδυναμίες της φυλής.
Το Ελληνικό θέατρο του παραλόγου
ξεκινά
το ποιος έχει την αρμοδιότητα να
συντηρεί αυτά.
Ο δήμος τον ΔΕΔΔΥΕ με σιγουριά υποδεικνύει
ο ΔΕΔΔΥΕ το δασαρχείο δακτυλοδεικνύει.
Τελικά ένα κομφούζιο επικρατεί
για το ποιος φταίει και γιατί.
Ένα κράτος με πολυνομία ασαφή
να παιδεύει τους πολίτες εσαεί.
