Να έχεις ζήσει μια ολόκληρη ζωή
με όσες δυσκολίες φέρνει αυτή.
Να έχεις μεγαλώσει παιδιά
με τις αγωνίες που φέρουν αυτά.
Στερήσεις για να τα σπουδάσεις
και στο τέλος να τα θαυμάσεις.
Κι’ έρχεται η εποχή που μοιραία
γερνάς,
ο οργανισμός εξασθενεί κι’ αρχίζει Γολγοθάς.
Είτε από αδυναμία να τους βοηθήσουμε,
είτε λόγω υγείας να τους φροντίσουμε,
τους «παρκάρουμε» σε ένα γηροκομείο
που τα περισσότερα είναι σα χαμαιτυπείο,
γιατί τα καλά στοιχίζουν ολόκληρη
περιουσία
και δεν ξέρεις αν και σ’ αυτά βρίσκουν
ηρεμία.
Δύστυχα γερόντια στη τύχη τους παρατημένα
χωρίς μια επίσκεψη από συγγενή κανένα,
αλλιώς πως εξηγείται ότι κανείς δεν
πήρε χαμπάρι;
Και το προσωπικό, τώρα ξύπνησε για να
«ρεφάρει»;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως πριν
χρόνια πολλά
με την εταιρεία δολοφόνων με παρόμοια
περιστατικά.
Η δικαιοσύνη ας αποδείξει αν «στέκουν»
όλα αυτά.
Πως όλα αυτά τα γερόντια έφυγαν τόσο
ξαφνικά;
Με μάτια δακρυσμένα γιατί τους ξέχασαν
οι δικοί τους
κι’ ευχή, τα παιδιά τους να μην έχουν
την τύχη τη δική τους.
