ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΔΑ.

Βαίνουμε ολοταχώς σε εκλογές

πριν έρθουν οι νέες φόρο-επιδρομές.

Ήδη οι συντάξεις έγιναν πλέον ελεημοσύνη

και του κάθε συνταξιούχου η ζωή του σβήνει.

Αυξήθηκε η εισφορά υπέρ της ανύπαρκτης υγείας, 

άλλη μια  αφαίμαξη, πλήγμα κατά της τρίτης ηλικίας.

Αυτά που ο Ανδρέας τα έλεγε υπερήφανα γηρατειά  

τώρα τα καταδικάζουν να ζουν μέσα στην κακομοιριά.

Άραγε μειώθηκαν και των βολευτών οι συντάξεις

ή γι’ αυτούς είναι ταμπού μη μάθεις και τους κράξεις;

Παράλληλα ο ιδιωτικός τομέας γοργά πεθαίνει

κι’ η ανεργία ολοταχώς στα ύψη ανεβαίνει.

Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά τα κόμματα δεν αγγίζει

το μόνο που τους νοιάζει είναι το πολιτικό τους μετερίζι.

Ο ένας προσπαθεί ν’ αποδείξει ότι πάλεψε πολύ σκληρά

το ΟΧΙ να γίνει ΝΑΙ, το ΝΑΙ να γίνει ΟΧΙ, μπέρδεμα τελικά.

Το διάγγελμα της Θεσσαλονίκης έμεινε στα χαρτιά

κι’ όλες οι υποσχέσεις διαγράφηκαν μονοκονδυλιά.

Ο άλλος ότι βγαίναμε από την κρίση προεκλογικά

αλλά μας τα χάλασε η πρώτη κυβέρνηση αριστερά.

Λες και δεν ήταν φρούδες κι’ εκείνων οι υποσχέσεις

ξεζούμισαν κι’ αυτοί ότι έχεις και δεν έχεις.

Οι εξαγγελίες του Ζαππείου ήταν ανεδαφικές

αλλά και τότε οι ψηφοφόροι πίστεψαν σ’ αυτές.

Ο αντάρτης του βουνού και δραχμολάγνος φανατικός

αποσκίρτησε για να φτιάξει νέο κόμμα κι’ αυτός.

Θα πάρει μαζί του και την Αυτοκρατόρισσα Ζωή

κι’ αν μπορεί να την ανεχθεί ώρα του καλή.

Με όλα αυτά ο λαός με υποσχέσεις ζαλισμένος

κι’ από τόσους «κούφιους» πολιτικούς μπαϊλντισμένος

μια αχνή ελπίδα αναζητεί κι’ αυτός 

μπας και δει μια άσπρη μέρα τελικώς.