Θεέ μου γιατί με έκανες κοινό θνητό
χωρίς να έχω ένα συγγενή υπουργό
να με βολέψει σε μια τόσο δα θεσούλα
και άνετα ν’ απολαμβάνω τη ζωούλα.
Τι χρειάζονταν οι σπουδές αφού
άχρηστες ήταν αυτές,
μου έφτανε να είμαι μέλος μιας
δεκαπενταμελούς,
να κάνω καταλήψεις, να σπάω θρανία
να βγαίνω στους δρόμους να κάνω
πορεία.
Να φωνάζω υπέρ του κόμματος που θα
ενταχθώ
με την ελπίδα ότι κάποτε θα με κάνει
υπουργό,
ή ακόμη καλύτερα να γινόμουνα
συνδικαλιστής
κι’ από εκεί με τι χρυσές μασέλες θα
τρώω να δεις,
κι’ εσύ κορόιδο Έλληνα «ραγιά» να με ψηφίζεις
ελπίζοντας ότι τη ζωή σου καλύτερα θα
ορίζεις.
πιστεύοντας στις υποσχέσεις και τα
κούφια λόγια μου τελικά,
ενώ ξέρεις ότι ωφελούνται μόνο όσοι
είναι ενταγμένοι κομματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου