ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΖΗΛΕΥΤΟ.

Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά

ο καινούργιος χρόνος ναρθεί με χαρά.

Αφού χλαπαδιάσαμε γλυκά

και προσθέσαμε κάποια κιλά

ας κάνουμε έναν απολογισμό

τι αφήνουμε πίσω το δεκαοκτώ

και πόσες ελπίδες έχουμε για το δεκαεννιά

να δούμε επιτέλους πότε θα κάνει ξαστεριά.

Ο θίασος του ΣΥΡΙΖΑ μας διασκέδαζε συνεχώς

με τα στελέχη του να συναγωνίζονται εκτενώς

ποιος ή ποια θα πει τη μεγαλύτερη ανοησία

με λόγια ακατανόητα χωρίς να έχουν ουσία.

Πρώτος το λαμπρό αστέρι της Ελληνικής πολιτικής

που όταν μιλά το τι θα πει δεν μπορείς να διανοηθείς.

Μπερδεύει τα σύνορα της χώρας από Νότο έως Βοριά

με τους Τούρκους να χαίρονται που ξεχνά έξω νησιά.

Χίτλερ, Μουσολίνι έδρασαν στον πρώτο παγκόσμιο,

λες και το άτομο αυτό δεν είναι πλέον εγκόσμιο.

Χάλασε και η φιέστα της εξόδου από τα μνημόνια

μιας και η εκατόμβη στο Μάτι θα τους κυνηγά αιώνια.

Ομιλίες σε νησιά σε φιλικό ακροατήριο κλειστό

ματατζήδες να τον φυλάνε από λαϊκό ενθουσιασμό,

όπως στην επίσκεψη το καλοκαίρι στη φιέστα στην Ιθάκη

αναφέροντας Λαιστρηγόνες και Λωτοφάγους, ένα παραμΙΘΑΚΙ.

Μα αυτό που πόνεσε τον ΣΥΡΙΖΑ πιο πολύ

ήταν του Μίκη Θεοδωράκη η επιστολή

κατηγορώντας τους για αριστερίστικο φασισμό

και το χειρότερο απ’ όλα με εθνομηδενισμό.

Πόσες γκάφες και πόσα ανέκδοτα πολιτικά

ο κόσμος τους τρολάρει και μαζί τους γελά,

για να φτάσουμε στα εγκαίνια του Σαλονικιού Μετρό

που δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ημιτελή σταθμό.

Ας ευχηθούμε το δεκαεννιά η νέα κυβέρνηση να προχωρήσει

με πολιτικό θάρρος σε αυτά που πρέπει να μεταρρυθμίσει

μπας και κάποτε η χώρα μπει σε μια δυτικού τύπου τροχιά

αν και δύσκολο μιας και το πολιτικό κατεστημένο αντιδρά.

                             (η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία)