Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΙ’ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.

Ανακοινώθηκαν οι βάσεις των εισαγωγικών

κι’ οι εισακτέοι είναι περιχαρείς των επιτυχιών.

Μα πιο χαρούμενη είναι η υπουργός

μιας και 3 στους 4 πέτυχαν στατιστικώς.

 

Καμαρώνει κάθε οικογένεια για την επιτυχία

το παιδί τους ν’ ακολουθήσει ακαδημαϊκή πορεία

αγνοώντας ότι τα ΑΕΙ είναι εργοστάσια παραγωγής

ανέργων πτυχιούχων αποφοίτων της κάθε σχολής.

 

Σπουδές λοιπόν χωρίς αντίκρισμα κι’  ουσία

που στοιχίζουν στο κράτος και γονείς μια περιουσία.

Επωφελείται βέβαια πολύ η τοπική κοινωνία,

αυτοί που νοικιάζουν δωμάτια και τα ταβερνεία.  

 

Μια χρόνια μορφή λαϊκισμού που συντηρείται

ώστε κάθε τοπική κοινωνία να εξυπηρετείται.

Μια κοινωνία οπισθοδρομική που ακόμη θεωρεί

ότι το πανεπιστημιακό χαρτί και μόνο αρκεί

 

ώστε το παιδί τους επαγγελματικά ν’ αποκατασταθεί,

σε μια σχολή να μπει κι’ ας πάρει χρόνια να «βγει»,

έτσι κόμματα και βολευτές ψήφους εξαγοράζουν

με σχολές σε πόλεις που οι συντεχνίες προστάζουν.

 

Και φτάνουμε στο παράλογο  της βαθμολογίας

όπου τραγέλαφος επικρατεί με βαθμούς απελπισίας.

Με τρία μπαίνει ο άλλος στης Σάμου το μαθηματικό,

μα αν ποτέ αποφοιτήσει είναι μεγάλο ερωτηματικό.

 

Ποιος ή ποια υπουργός θα κόψει τον γόρδιο δεσμό

πολεμώντας τα ντόπια συμφέροντα και τον ωχαδερφισμό

να φτιάξει μια παιδεία που ν’ αξίζει κάθε θαυμασμού,

σύγχρονη, ανταγωνιστική του παγκόσμιου πολιτισμού.