Στον καθρέπτη κάθομαι εμπρός
και μοναχός με τον εαυτό μου συνομιλώ
κι’ εκεί κοιτώντας σιωπηλός
κάνω σκέψεις μαύρες και πικρές και μονολογώ.
Βλέπω τους ανθρώπους και τις μικρότητές του,
βλέπω τον κόσμο και τις αθλιότητές του,
κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες, δολοφόνοι στη σειρά,
όλους τους δικάζω και στο σκαμνί καθίζω
και καταδικάζω αυστηρά σε ισόβια δεσμά
την πιο κακούργα κι’ ένοχο που γνωρίζω,
την βρωμερή απάτη που εμείς αποκαλούμε κοινωνία
την οποία διδάσκουν να σεβόμαστε στα σχολεία
και αφού αφήσουμε τα θρανία ανακαλύπτουμε το μαύρο της το χάλι
και αναρωτιέσαι αν πρέπει να γελάς, να κλαίς, σου φεύγει το κεφάλι
βλέποντας με τρόμο ότι δεν μετρά η καρδιά η αξία
αλλά το χρήμα, η χλιδή, η βρωμιά και η ατιμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου