«ΠΑΜΕ ΚΙ’ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ» , ΕΤΣΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ.

 Σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε πρέπει ένα ατύχημα να συμβεί

για το κράτος των 92 δισεκατομμυρίων να δραστηριοποιηθεί.

Όπως κάποιος είπε το 112 πρέπει να κτυπά κάθε μέρα

να μας προειδοποιεί ότι ζούμε με κίνδυνο μέρα, μέρα.

«ΠΑΜΕ ΚΙ’ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ» , ΕΤΣΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ.

«Πάμε κι’ όπου βγει», είπε ο μηχανοδηγός,

ξεκινώντας ταξίδι χωρίς να υπάρχει γυρισμός.  

Ο σταθμάρχης μπέρδεψε τα κλειδιά

στέλνοντας τα τραίνα σε λάθος τροχιά.

 

Νεαρά παιδιά που γυρνούσαν από διακοπές,

οι περισσότεροι από αυτούς ήταν φοιτητές,

γεμάτοι όνειρα κι’ ελπίδες για τη ζωή

θάφτηκαν στα συντρίμμια στη γραμμή.

 

Χρειάζεται ένα ατύχημα να μας ταρακουνήσει

κι’ υπεύθυνους κι’ ανεύθυνους να ξυπνήσει;

Ποιος άφησε άπειρο σταθμάρχη να διοικήσει

χωρίς έμπειρο δίπλα του να τον καθοδηγήσει;

 

Γιατί χωρίς ασφαλιστικές δικλίδες τα τραίνα να λειτουργούν

και πανάκριβα συστήματα εγκαταλελειμμένα ν’ ατονούν;

Γιατί συμμορίες ελεύθερα τα καλώδια να ληστεύουν

κι’ αυτά τα συστήματα ασφαλείας ν’ αχρηστεύουν;

 

Τώρα ο σταθμάρχης σαν Ιφιγένεια θα «θυσιαστεί»,

μα για όλους τους άλλους η ευθύνη θα παραγραφεί;

Πολλά τα ερωτήματα που ΠΡΕΠΕΙ ν΄ απαντηθούν

αλλιώς το «πάμε κι’ όπου βγει» κάποιοι θα ξαναπούν.